Nieoczekiwany gość

Przed chwilą miało miejsce bardzo niezwykłe i zarazem niezwykle emocjonujące zdarzenie. Wieczór był jakich wiele. Siedzieliśmy przy komputerach, ucząc się, czy to marnując czas. W tle leciał skrót meczu Ligi Mistrzów, a przede mną złowrogo leżał zeszyt do francuskiego.

Wtem, ni stąd ni z owąd, w pokoju rozległ się szmer, a oczom moim ukazał się jeszcze niezidentyfikowany obiekt latający. W pierwszej chwili pomyślałem, widząc kolor skrzydeł stworzenia, że to zabłąkany wróbel cierpiący na bezsenność, który zabłądził aż na wysokość 10 piętra i widząc światło postanowił złożyć nam wizytę. Doleciał on do ściany i zawrócił w stronę okna na którym chwilowo przycupnął. Ze sporym niepokojem zauważyłem, że przyjął pozycję z głową skierowaną ku podłodze. Rozpoznanie było szybkie i bezbłędne. Nietoperz! Emocje, które nagle się obudziły były skutkiem zupełnie niezasłużonej niesławy, jaka otacza te, niegroźne przecież, latające ssaki. Pierwsza nasza reakcja niewiele miała wspólnego z racjonalnością, a blisko jej było do zwykłej paniki. Zarzuciłem kaptur, a współlokator skulił się unikając kontaktu z "krwiożerczą bestią". Nasz gość zrobił kilka rund wokół pokoju, przysiadając, a właściwie zawisając momentami na karniszu, po czym przy kolejnym kontakcie ze ścianą zsunął się za łóżko. Chyba nieco otumaniony tym zderzeniem wygramolił się z pościeli, przebrnął przez buty i zaczął chować się pod zwisającym prześcieradłem. W międzyczasie odzyskaliśmy już zimną krew i złapaliśmy za aparaty, aby uwiecznić tę niecodzienną wizytę. Nietoperz wydobywał z siebie piskliwe dźwięki, nie wiem czy celem odstraszenia nas, czy też zorientowania się w swojej sytuacji i bardzo niezdarnie próbował wybrnąć z opresji. Po kilku ujeciach, korzystając z jego chwilowej niemocy, wziąłem plasikowy pojemnik i postanowiliśmy małemu futrzakowi pomóc. Przykryłem go pojemnikiem i zacząłem delikatnie wsuwać jego pokrywę, aby nie uszkodzić nietoperzowych kończyn, podobnie jak robi się to z pudełkiem od zapałek w trakcie nieinwazyjnego usuwania pszczół czy os z okna. Pokrywa powoli zaczynała więzić przybysza, a ten coraz bardziej tracił orientację. Kiedy wreszcie znalazł się dość bezpiecznie zamknięty w pudełku, po chwili szamotaniny przestał dawać oznaki życia. Nie mogliśmy powstrzymać się od jego prezentacji naszym sąsiadkom, więc otumanionemu więźniowi zafundowaliśmy chwilowy spacer. Już w jego trakcie przestał się ruszać. Nabrałem przekonania, że doznał jakichś obrażeń, bądź nie wytrzymał stresu i staniemy się nieszczęśliwymi posiadaczami nietoperzych zwłok. Dając mu szansę na odzyskanie przytomności położyłem go na parapecie i oczywiście zamknąłem okno, aby znowu nie wpadły mu do głowy jakieś niemądre pomysły. Po kilku minutach wciąż nie dawał oznak życia, a ja zacząłem się zastanawiać jak usunąć go z pudełka, bądź co bądź przeznaczonego do przechowywania żywności. Jednak po kilku następnych minutach, kiedy chciałem zrobić jeszcze kilka fotografii denata, po tym nie było już śladu.

Long live, our guest!